Նեապոլիտանական պիցցան պարզապես ճաշատեսակ չէ, այլ Իտալիաի իսկական ժառանգություն: Լինելով նուրբ և միևնույն ժամանակ խրթխրթան, պանրով և բանջարեղենով՝ պատրաստված փայտի վառարանում՝ այն մեծ տարածում ունի ամբողջ աշխարհում՝ իր համի, բույրի և որակի շնորհիվ։ Բայց ինչպե՞ս սկսվեց ամեն ինչ:
Հրավիրում ենք ձեզ սուզվելու նեապոլիտանական պիցցայի ստեղծման պատմության մեջ:
Նեապոլիտանական պիցցայի ծագումը գալիս է դարեր առաջվանից: Նույնիսկ Հին Հունաստանում բնակչությունը պատրաստում էր նման ուտեստ ալյուրից, աղից և ջրից։ Բայց հենց Իտալիայում պիցցան ձեռք բերեց այն տեսքն ու բաղադրիչները, որոնց մենք բոլորս հիմա սովոր ենք:
Նեապոլիտանական պիցցայի ժամանակակից պատմությունը սկսվել է Նեապոլում 18-րդ դարի վերջին։ Այն ժամանակ պիցցան հասարակ ուտեստ էր, որն ուտում էին հիմնականում աղքատները։ Այն բաղկացած էր բարակ տափակ հացից, որի վրա քսված էր լոլիկի սոուս և մի քիչ պանիր։ Այն ժամանակ, ինչպես արդեն ասացինք, այն ուտում էին միայն Իտալիայի տեղի բնակիչները, և այն կոչվում էր « “pizzaioli” »
Սակայն ամեն ինչ փոխվեց 1889 թ․, երբ իտալացի հացթուխ Ռաֆֆայել Էսպոզիտոն պատրաստեց պիցցա՝ նվիրված Սավոյացի թագուհի Մարգարիտայի՝ Նեապոլ այցին, որը հետագայում կոչվեց «Պիցցա Մարգարիտա»։ Էսպոզիտոն օգտագործել է լոլիկի սոուս, մոցարելլա և ռեհան՝ ընդգծելու Իտալիայի դրոշի գույները: Թագուհուն այնքան է դուր եկել արտասովոր ուտեստը, որ նա պատվիրել է արքայական սեղանին պարբերաբար պիցցա մատուցել։
Այդ ժամանակվանից նեապոլիտանական պիցցան հայտնի է դարձել ամբողջ աշխարհում։ Այն ճանաչվել է որպես Իտալիայի ազգային ուտեստ, ստացել է բազմաթիվ մրցանակներ իր համի և որակի համար և իրավամբ համարվում է արվեստի և գաստրոնոմիայի իսկական գլուխգործոց:
20-րդ դարի կեսերից նեապոլիտանական պիցցան սկսեց ավելի մեծ ժողովրդականություն ձեռք բերել՝ շնորհիվ զբոսաշրջիկների, ովքեր եկել էին Իտալիա և փորձել իսկական նեապոլիտանական պիցցան:
Մեր օրերում այն շարունակում է մնալ աշխարհի ամենահայտնի ուտեստներից մեկը։ Նեապոլիտանական պիցցան պատրաստում և ուտում են շատ երկրներում, բայց այն մնում է Իտալիայի ազգային ուտեստը։
2017 թվականին նեապոլիտանական պիցցան ներառվել է ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ի մարդկության ոչ նյութական մշակութային ժառանգության ցանկում։
